Al zo lang ik mij kon herinneren, voelde ik regelmatig zwaarte in mijn leven. Een zwaarte die ik niet goed kon duiden, ook al had ik best het een en ander meegemaakt. Ik had al veel gewerkt aan mijn thema’s en pijnstukken. Als ik terugkeek naar waar ik stond vergeleken met een aantal jaar daarvoor, was dat een wereld van verschil. Ik heb beter contact met mezelf, ik ben beter geaard, ik weet beter wat ik wil. Toch was die zwaarte altijd als basisenergie aanwezig, vaak op de achtergrond, maar regelmatig stak het onverwachts de kop op. Ik voelde het in mijn buik, rond mijn middenrif en keel en mijn lijf en spieren stonden vaak strak. Ik wilde graag vooruit, maar het was net of ik steeds teruggetrokken werd, alsof ik niet mocht.
Tijd voor een KwantumReis om de diepte in te gaan. Ditmaal besluit ik samen met de therapeut om de oorsprong van de zwaarte met mijn al mijn zintuigen te ervaren. Een beetje spannend vind ik het wel, omdat ik er al vanuit ga dat het zwaar wordt.
De therapeut zet de KwantumReis in en vanaf het begin zie ik een soort sprinkhaankop. Ik heb het gevoel dat ik universum ingezogen word. Het is donker, maar ook weer niet. Vanaf het begin heb ik het gevoel dat mijn hoofd scheef staat, ik voel spanning in mijn nek/schouders. De rest van mijn lichaam is best ontspannen. Er klopt niks van mijn nek. De kop is afgehakt. Ik zie dat het lijf gescheiden is. De poten en vleugels liggen als een bruin hoopje onder mij.
Ik: ‘Het voelt in het luchtledige, ik heb niet echt vaste grond onder mijn voeten. Toch zie ik dat hoopje sprinkhaan soort van op de grond liggen. De kop zie ik duidelijk. Ik zie een ufo met donkere raampjes. Meer gebeurt daar nog niet.’
Therapeut: ‘Kan het zijn dat je in een soort van orkaan geweest bent, in grootse hoogte geweest bent en neergevallen bent op een soort van planeet?’ …
Ik: ‘Ik voel van alles in mijn lijf gebeuren. Niet heel prettig, druk op mijn borst, keel, het gaat draaien.’
Therapeut: ‘Wat merk je aan je benen?’ …
Ik: ‘Welke benen?’
Therapeut: ‘Deze huidige benen op de tafel.’
Ik: ‘Ze zijn er wel, maar ze zijn er niet.’ …
Therapeut: ‘De orkaan.’ …
Ik: ‘Mijn lijf reageert er sterk op. Het beneemt me mijn adem.’
Therapeut: ‘Ja je zit in een wervelwind. Ik kan niet helemaal ervaren of het een planeet is of anders.’
Ik: ‘Het voelt meer in het heelal.’ …
Therapeut: ‘Dat is ook een leuke. Het heel-al. Merk eens wat je eerste beweging zou zijn vanuit deze spinkhaankop. Met pootjes en alles wat er om je heen ligt.’
Ik: ‘Ik voel me heel erg verbonden met die kop. Als het weer heel moet worden, ben ik bang dat we elkaar dan weer kwijtraken. Ik noem het steeds een sprinkhaankop, maar het is alien-achtig. Ondanks dat ik echt bruine, gerafelde pootjes en vleugeltjes zie.’
Therapeut: ‘Haal eens heel diep adem. De oorsprong-k-elijk. Wat merk je wat er op dit moment in dit lichaam gebeurt?’ …
Ik: ‘Er komt beweging in mijn nek-schouders alsof het weer rechter komt. Het voelt strak aan de achterkant.’ …
Therapeut: ‘Wat is er nodig voor jouw idee voor soepelheid?’ …
Ik: ‘Dat die sprinkhaan weer heel wordt.’
Therapeut: ‘Wat kan het heelal daarin doen, van betekenis zijn?’ …
Ik: ‘Wat ik nou zie, is alsof er een wind opsteekt en die pootjes en vleugeltjes mee naar boven neemt. Nou even kijken of het past.’ …
Therapeut: ‘Het idee alles is verbonden en energie, hoe sluit dat op dit stuk aan?’
Ik: ‘Dan maakt het niet uit waar die kop en poten zijn. Wat ooit verbonden is geweest, blijft verbonden.’ …
Therapeut: Haal eens diep adem. Wat ooit verbonden was, blijft verbonden…
Ik: ‘Er trekt van alles in mijn nek, schouders.’ …
Therapeut: ‘Adem rustig door, geef het aandacht.’ …
Ik: ‘Het is net of dat ufo-achtig iets boven blijft en alsof ik de boot gemist heb en naar beneden val.’ …
Therapeut: ‘Wat merk je daarvan?’ …
Ik: ‘Dat ik heel hard naar beneden val. De ufo is uit zicht en de sprinkhaan is ook uit zicht.’
Therapeut: ‘Wat merk je wat er op dit moment in je lichaam gebeurt?’ …
Ik: ‘Ik voel mijn romp meer, bijna of ik in dit lichaam terugval.’ …
Therapeut: ‘Er komt iets moois naar voren. Vind je het goed dat ik dat deel? Zwaarte-kracht. Blijf rustig doorademen.’ …
Ik: ‘Ik merk wat weerstand, omdat het bij mijn nek en achterkant niet fijn voelt.’ …
Therapeut: ‘Dat is de kwetsuur. Wat is er voor nodig om daar een stuk heling op te hebben? Wat raakt je?’
Ik: ‘De sprinkhaankop. Ik mis gewoon thuis.’ …
Therapeut: ‘Rustig ademhalen, geef het aandacht. Wat bedoel je met ‘Ik mis thuis’?’
Ik: ‘Die andere wereld, de oorspronkelijke wereld.’ …
Dit raakt me enorm en ik huil…
Therapeut: ‘Rustig ademen, integreer het maar. Alles is welkom, voel je veilig. Kom weer in je lichaam… Wat merk je van binnen?’ …
Ik: ‘Bepaalde delen zijn ontspannen, mijn nek, schouders zit iets meer beweging, maar ze hebben nog wat nodig.’
Therapeut: ‘Wat hebben ze nodig? Merk dat het antwoord gewoon tot je komt. Een keer rustig in- en uitademen.’
Ik: ‘Het sprinkhaanhoofd heeft armen en handen gekregen. Die wil ik gewoon even vasthouden. Ik voel de energie via mijn handen en armen naar boven stromen.’ …
Therapeut: ‘Wat merk je nu bij je nek?’ …
Ik: ‘Het begint langzaam te ontspannen. Ik voel nog wat bij mijn keel. Het is net of ze er allemaal weer zijn, degenen uit de ufo. Ik ben nooit echt weggeweest en zij zijn nooit echt weggeweest. Ik hoor er gewoon bij.’ …
Therapeut: ‘Hoe is dat? Ik hoor er gewoon bij.’ …
Ik: ‘Heel fijn.’
Therapeut: ‘Hoe is het in je buik?’…
Ik: ‘Warm.’
Therapeut: ‘Wat heb je voor jezelf kunnen integreren vanuit dit hele stuk/verhaal?’
Ik: ‘Een stuk afgescheidenheid was een illusie.’
Het was de meest bizarre sessie ooit. Maar wel een doorbraak, want sinds die sessie ben ik de zwaarte kwijt! Het is niet meer als basisenergie in mijn leven. Ik ben enorm onder de indruk van deze KwantumReis en hoe KwantumKracht mijn leven heeft veranderd, waar ik met andere therapieën niet doorheen kwam.
Myrthe